SJETA

kad presahnu vrela

majčinskih ucviljenih kapi

osuše se izvori

pustinja se stvori

kad pogled počne

umrtvljeno da pati

usne da snisnute jako

ništa ne govore

tijelo mesnato, tromo

poput otrcane deke

bačene na stolu

da muhama gadnim 

k'o sletište služi

tad duša dršće

trese se i trga od srca

čiji gost je noćas sjeta